Dag 22 van Fornovo di Taro naar San Stefano di Mag
Door: Geertjan
Blijf op de hoogte en volg Geertjan
15 Juni 2017 | Italië, Santo Stefano di Magra
Wat een rare ervaring in je uppie in zo’n leeg voormalig klooster te liggen. Ik ben vroeg naar bed gegaan en om half 7 ben ik op. Zo’n bed moet je niet te vaak in liggen want dat kost je de rug. Om half 8 trek ik de deur achter me dicht; wel fijn om zo vroeg te vertrekken want er wacht het een zware klus. De eerste klim over 30 km. gaat naar Berceto; er lijkt geen eind aan te komen, na elke bocht stijgt het weer door. Aan het begin zie ik in de verte 4 fietsers, die ook aan de klim beginnen. Na 6 km. heb ik de eerste te pakken; hij is wat teruggezakt ten opzichte van de anderen en ik volg hem een tijdje totdat hij afstapt. Ik ga de anderen achterna en die haal ik even later in. Een van de Italianen gaat ook naar Rome. De groep valt verder uit elkaar en ik fiets met de snelste verder. Hij is 64 en al een jaar gepensioneerd. Als ook deze man stopt, ga ik verder naar het 10 km. punt en drink in een bar 2 koffie Americano. De mannen passeren het terras een voor een en als ik weer op de fiets zit, haal ik ze weer in. We nemen na een paar kilometer afscheid want ze nemen een afslag via het bos over een onverhard pad. Ze kijken vol bewondering naar mijn fiets en de bepakking. Ik arriveer rond 12 u. in Pontremoli na 55 km; daar neem ik een lange pauze. De weersverwachting is niet best, dus ik hoop niet te laat op de plek van bestemming te zijn. Ruim voor 3 u. ben ik in San Stefano di Magna, nu nog even naar het hotel, La Trigola. Het lijkt allemaal vrij eenvoudig; het moet dichtbij zijn. Een wandelaar wijst me toch de nadere kant op. Even verderop check ik Google. Die geeft als kortste route toch weer de weg aan die ik in eerste instantie volgde. Die weg gaat over in een ondefinieerbaar pad en uiteindelijk in grind, met een flinke hellingshoek. Op een splitsing kan ik verder vooruit over een met gras begroeide helling of het andere pad vervolgen. 3 heren uit een soort clubgebouwtje komen me te hulp. Ze geven verschillende adviezen, waarbij de een de kortste route over het gras aangeeft en de ander wat meer oog heeft voor de bepakt fiets. Het is nog maar 2 km. geven ze aan; ik dacht dat ik er al bijna zou zijn. Ze nodigen me uit om iets te drinken, koffie en een koud flesje water. Ze leggen uit wat de foto’s aan de muur voorstellen en we hebben veel onderling begrip al verstaan we elkaar niet. Voor ik vertrek stelt een van hen voor dat ik een briefje met hun adres meeneem naar het Vaticaan (het briefje komt na de was onleesbaar uit een van mijn zakken). Ik ga lopend verder met mijn klim, waar geen eind aan lijkt te komen. In het dal zie ik het stadje steeds dieper zakken. Ik kom uiteindelijk in het hotel en duik gelijk onder de douche. Wat een prachtige locatie en wat een ongelooflijk mooi land met vriendelijke mensen. Morgen naar San Miniato, 118 km. verderop. Ik boek nog even niets.
-
15 Juni 2017 - 22:02
Marcel & Vera:
Hoi Geertjan,
De zwaarste tocht zit erop,goed gedaan! -
16 Juni 2017 - 10:25
Jo Smits:
Je schrijft wel over het mooie land, maar je laat er weinig (of niets) van zien. Veel succes verder; nog minder dan een week! Ook van Maria -
16 Juni 2017 - 18:56
Akke:
Hoi Geertjan,
Al weer op een aantal bijzondere plaatsen geweest, leuk te lezen over jouw contacten met de locale bevolking en dat iedereen zo behulpzaam is.
Nog veel succes en vergeet niet te genieten -
16 Juni 2017 - 21:13
Ron:
Hoi Geertjan, t'is maar goed dat je bij Cifla zware looptrainingen gewend bent :)
Respect voor je doorzettingsvermogen! groet, Ron
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
